Önce kendini sevmeli insan. Kendini sevmeli ve kendisi ile barışık olmalı. Önce kendine güvenmeli. Düşündükçe anlıyorum. Ne kadar da yanlış anlamışız bugüne kadar hayatı. Ne kadar da yanlış temeller üzerine kurmuşuz yaşamımızı, evliliklerimizi, ailelerimizi, dostluklarımızı, hatta kendimizi. Ve bu yanlış algı ve öğretiler yüzünden gelişmiş beğenilmeme, becerememe korkuları, çoğalmış mutsuzluklar, katliamlar, savaşlar ve hırsızlıklar… Son yaygın örneği de internet adını verdiğimiz global-yerel dünyada biraz dikkatli bir gözün kolaylıkla fark edebileceği yazı hırsızlıkları…
Başarı demişiz odak noktasına yaşamın. Ve ulaşabilmek için bu odak noktasına, kişisel etik anlayışımızın sınırları içinde kalan her yolu mubah saymışız. Başarı yolunda kendimizi yargıladığımız, her an kendimizi beceremediklerimize göre değerlendirip suçlu, ya da kurban olarak görüp kendimize eziyet ettiğimiz yetmiyormuş gibi, aynı yargılamayı ve eziyetleri çevremize, en sevdiklerimize de uygulamışız.
Fark etmeden, iliklerimize kadar işlemiş bütün bu yanlış algılama ve uygulamalar. Yetmiyormuş gibi, çocuklarımızı da ezmişiz bunca ağırlığın altında. Atasözü olmuş, deyim, deyiş olmuş en masum düşüncelerimize karışmış. “Fedakarlık” demişiz yaptığımıza, matah bir şeymiş gibi, “saçımı süpürge ettim sana” demişiz, demişiz de demişiz.
Ve unutmuşuz, önce puslu havaların, sonra kalın tahta perdelerin ardında, unutmuşuz yaşamın asıl amacını… Bağlamışız kendimizi kalın zincirlerle başarı odağına… Unutmuşuz asil odağın sevgide olmak, sevgiyle vermek ve mutlu olmak üçlüsünce oluştuğunu. Ve bunun için önce kendimiz olmamız gerektiğini.. Kimseye özenmeden. Kimse gibi olmaya çalışmadan. Herkes kendi görevi ile gelmiş bu dünyaya. Kimi yazar olacak, kimi mimar, kimi işçi, garson, doktor olacak bu dünyada yaşamı idame ettirebilmek için. Ama asıl sevgide olacak, önce kendine… Kabul edecek kendini, olduğu gibi. Barışacak kendisiyle… Ne fedakarlık edecek, hakketmediğini düşündüğü için kendisine vermediği sevgiyi dışarıdan elde etmek için, ne de süpürge edecek saçını evladına bile. Bilecek ki, öncelikle tek amacı var yaşamın… Sevgide ve mutlu olmak! Ve bilecek ki, en mutlu çocuklar kendileriyle barışık olan, sevgide yaşayan ve kendi içindeki sevgiyi gerçek anlamda dışa yansıtabilen ana babaların çocuklarıdır.Dalia MAYA
14/05/2012
09:58
Fark etmeden, iliklerimize kadar işlemiş bütün bu yanlış algılama ve uygulamalar. Yetmiyormuş gibi, çocuklarımızı da ezmişiz bunca ağırlığın altında. Atasözü olmuş, deyim, deyiş olmuş en masum düşüncelerimize karışmış. “Fedakarlık” demişiz yaptığımıza, matah bir şeymiş gibi, “saçımı süpürge ettim sana” demişiz, demişiz de demişiz.
Ve unutmuşuz, önce puslu havaların, sonra kalın tahta perdelerin ardında, unutmuşuz yaşamın asıl amacını… Bağlamışız kendimizi kalın zincirlerle başarı odağına… Unutmuşuz asil odağın sevgide olmak, sevgiyle vermek ve mutlu olmak üçlüsünce oluştuğunu. Ve bunun için önce kendimiz olmamız gerektiğini.. Kimseye özenmeden. Kimse gibi olmaya çalışmadan. Herkes kendi görevi ile gelmiş bu dünyaya. Kimi yazar olacak, kimi mimar, kimi işçi, garson, doktor olacak bu dünyada yaşamı idame ettirebilmek için. Ama asıl sevgide olacak, önce kendine… Kabul edecek kendini, olduğu gibi. Barışacak kendisiyle… Ne fedakarlık edecek, hakketmediğini düşündüğü için kendisine vermediği sevgiyi dışarıdan elde etmek için, ne de süpürge edecek saçını evladına bile. Bilecek ki, öncelikle tek amacı var yaşamın… Sevgide ve mutlu olmak! Ve bilecek ki, en mutlu çocuklar kendileriyle barışık olan, sevgide yaşayan ve kendi içindeki sevgiyi gerçek anlamda dışa yansıtabilen ana babaların çocuklarıdır.Dalia MAYA
14/05/2012
09:58
Yorum yazılmamış.