Hiç ses yok

Bir sessizlik anına uyandım bu sabah… Gece yoğun esen rüzgar durulmuş, her esişinde uyuyan bebeğini şefkatle okşayan annenin eli gibi hafiflemiş. Kuşlar bile yorgun düşmüş gecenin hoyrat rüzgarından ki, sessizce bırakmışlar kendilerini bu sabah mayhoşluğuna… Güneş de katılıyor sabahın bu nadide sükunetine henüz pek hissettirmeyerek kendini. Oysa dağılmış gökyüzündeki tüm bulutlar. Masmavi berrak bir kubbe, yumuşacık bir hava… Doğa sakin… Son günlerin sıcak ve nemli havalarının taşıdığı kokular bile sinmiş, durulmuş. Ne gülün parfümü, me yasemininki. Sadece uzaklarda bir fıskiyenin şırıltısı. Bir de tepelerde, çok tepelerde işe gitmekte olan martıların güneşte parıldayan yıldızımsı beyaz bedenleri. Arada tek tük öten lafazan bir kuş da susuveyiyor ilgi görmeyince. Hiç ses yok. Tüm doğa kozmik bir tıp oyununa gömülmüş. Ne bir düşünce ne bir eylem. Tam bir bütünleşme ve olma anı.