“Gerçekten seven herkes, sevmenin ne denli büyük bir zevk verdiğini bilir. Gerçekten sevdiğimiz zaman bunu sevmek istediğimiz için yaparız. Çocuk sahibi oluruz, çünkü çocuk sahibi olmak isteriz ve eğer sevgi dolu ana babalar isek, bu da böyle olmak istediğimiz içindir. Sevginin benliğin değişimini içerdiği doğrudur, ama bu değişiklik benliğin genişlemesidir, yoksa kendini feda etmek değildir. Daha sonra tekrar tartışacağımız gibi, gerçek sevgi benliğin kendini yenilemesini beraberinde getirir. Hatta daha da fazlasını yapar; benliği daraltmak yerine genişletir, benliği tüketip boşaltmaz, aksine doldurur. Bir anlamda sevgi de sevgisizlik kadar bencildir. Burada sevginin bir başka paradoksuyla daha karşılaşıyoruz; sevgi aynı zamanda hem bencildir hem değildir. Sevgiyi sevgisizlikten ayıran ne bencil olması ne de olmamasıdır; ayıran faktör söz konusu eylemin amacıdır. Gerçek sevgide amaç her zaman ruhsal tekamüldür.”
Dr. M. Scott Peck, Az Seçilen Yol
Yorum yazılmamış.