Öyle anlamsızlaşır ki bazan yaşam…

Öyle anlamsızlaşır ki bazan yaşam… Öyle acıtır ki canını insanın yaşadıkları… Söylenilen bir sözün anlaşılamaması söylendiğince… Kötü bir haber, bir hastalık. Bir kayıp mesela… Öyle acıtır ki canını insanın, sanırsın dünya yıkıldı, bitti yaşam. Kapatır insan yüreğini tüm güzelliklere.. Acıdır o an tek gerçeklik… Sonsuz karanlıkta, keskin bir acı, ruhunu delip geçen, yaşamı kara kara kanayan dev bir yüreğe dönüştüren bir acı… Öyle anlamsızlaşır ki yaşam, ne konuştuğunu bilir insan, ne gözü görür, ne de kulağı işitir. Kapatır kendini sonsuz karanlığına, düşünür kara kara, odaklanıp da acısına, kurar da kurar… Hastalıkları, yalnızlığının boşluğunu; ölümü bile kurar…

Oysa, devam etmektedir yaşam.

Öyle derin bir acı yaşadı mı insan, bırakmalı bir süre düşünmeyi bile kenara. Atmalı kendini doğaya. Sarılmalı ağaçlara, izin vermeli denizden esen tuzlu rüzgar sarsın bedenini, okşasın. Düşünmemeli yarın ne olacağını, düşünmemeli dünde kalanları. Sadece fark etmeli kelebeğin uçuşunu, kuşların cıvıltısını, balıkların dansını. Kovmalı elinin tersiyle beynine dolan düşünceleri “bugün benim günüm” diyerek. Zor ama yapılmaz değil! Karışmalı belki gözünden akan iki damla yaş yağmurun sağanağına… Odaklanmak yerine acının kaynağına, kaybolmalı yaşanılanların ışığında. Bırakmalı, her ne ise acıtan canını, bırakmalı çekilmesini bedeninden… Doğanın titreşim frekansı aynı imiş insan beyninin titreşim frekansı ile… Medeniyetin bu doğal frekansı bozan yapay titreşimlerinden uzaklaşıp da doğaya dönmeli insan. Suçlamamalı kendini, ne de başkasını. Öyle ya her ne olduysa; yaşanan ancak yaşanabilecek olandı. Zaman tanımalı hazmetmeye yaşananları. Bırakmalı doğanın akmasını bedeninden yüreğine, ruhuna… İzin vermeli, tüm ona kattığı anlamlarla beraber acının çekilip de yerini önce boşluğa, sonra sonsuz ve beklentisiz, gerçek sevgiye dönüşmesini. İşte o zaman, sadece o zaman, anlam bulur yaşam yeniden. Açar yeniden insanın yüreği bahara… Sırf sevgi olur yaşam.. O zaman anlar insan, yaşamın gerçeğini. O zaman bilir ta derinlerde bir yerde, geri geldiğini kaybettiğini sandığı her ne varsa. O zaman bilir; yüreğinde, ruhunda ve sevgide bir bütün olduğunu

Dalia MAYA
04/02/2013