Gülümsemem mi? Gülümsedim. Sana. Ama en çok da kendime.
Gülümsüyorum, seni görünce. Yıllarca sana gülümsediğimi sanıyordum. Derken bir gün, farkına vardım. Sana gülümsediğimde, tüm günün yoğun iş ortamından mesela, kasılmış, sertleşmiş, kaslarım gevşiyor hafiften. Birbirine sımsıkı kenetlenmiş dişlerim ferahlıyor. Derken, karanlıklar çekiliyor gözlerimin önünden, bakışım aydınlanıyor. Sanki ılık bir nefes okşuyor ruhumu. “Burada, diyor, sevgi, şefkat burada!” Birden cevabı düşüyor aklıma saatlerdir beni meşgul eden “çözümsüz” sandığım sorun/un. Tıkanıklıklar açılıyor, yaşam akıyor. Gülümsüyorum. Sana gülümsediğimi sanırken, aslında kendime gülümsediğimi idrak ediyorum.
Bu sefer bilinçli olarak kendime gülümsüyorum. Le Haim
DALİA MAYA
14/11/2013
Yorum yazılmamış.