Aklına estiği anda gidebileceği kadar yakın olmalı deniz insanın yaşam alanına. Orman da öyle. İstanbul’u belki de en çok bu yüzden seviyorum.
Bir ücra köşe bulup kendine, her şeyi unutabilmeli. Bırakmalı kendini yaprakları sallayan rüzgarın içinden yayılan kuş senfonisinin akışına.
Sonbahar güneşinin tatlı okşayışında kaybolmalı. Bir kedinin sessizliğinde bulmalı yaşamı. Önce zaman erimeli, derken mekan silinmeli.
Yok olurken tüm gerçek sandığımız illüzyonlar, buluşmalı yürekler bir sonsuzluk ırmağında….
Dalia MAYA
Yorum yazılmamış.