Kendini kendine bıraktığında çok güzel yaşam. Kendini kendine bıraktığı yerde fark ediyor insan. Yok aslında en ufak bir ihtiyaç. Kendini kendine bıraktığında büyüyor tohum, uzatıyor başını kuru topraktan bile, yeşeriyor Çimen, rengarenk ışıldıyor çiçek, geniş geniş atıyor yürek. Kendini kendine bıraktığında düşünceler de yok oluyorlar. Sadece yaşamın keyfi… sadece nesef almanın ve anın güzelliği coşuyor ağaçlarda çiçek çiçek. Kendini kendine bıraktığında kalmıyor ayrı gayrı; sen, ben, öteki, beriki.
Kendini kendine bıraktığında bir gülümseme ile açılıyor kapalı kapılar açılması gerekiyorsa önünde; bugün bir sade kahve için açıldıkları gibi… Kendini kendine bıraktığında gece gündüze; gündüz geceye akıyor. Yok çünkü orada gece ile gündüz, yok yaz ile kış; yok orada zaman.
Kendini kendine bıraktığında ne mutsuzluk var ne mutluluk… Yaşam var orada. Sadece her şey olduğu gibi; sen ve herkes, her şey gibi, hepsi bir, hepsi yaşam.
Dalia Maya
Yorum yazılmamış.