Kilitler aynı sofraya oturabildiğimizde açılıyordu.
Aynı sofraya oturup sohbet edebildiğimizde… Bambaşka dünyaların insanı bile olunduğunda aynı sofrada yiyebildiğimizde… Ve yargısızca sorabildiğimizde birbirimize: “neden” diye.
“Neden” belki de en önemli soruydu. Belki de sorulması gereken tek soru.
Her cevaba, tekrar ve tekrar, yine ve yeniden: neden
Neden diye sordukça özele iniyordu çünkü cevaplar. Etiketlerden ve bahanelerden arınıyordu. Neden? Ta ki en sonunda verecek bir cevap da kalmayıncaya kadar.
Ta ki, en sonunda her cevap anlamsızlaşana kadar.
Ta ki o tek, o arınmış, o vazgeçilemez cevaba ulaşana kadar.
Ne miydi o cevap?
Birlik haliydi. Mutluluktu. Huzurdu. Ama hepsinden önemlisi sevgiydi.
Sevgide olmaktı. Sebepsiz, yargısız, bahanesiz. Sadece olmaktı. Birlikte bir olmaktı.
Dalia MAYA
Yorum yazılmamış.