nerede başlıyor, nerede bitiyorum?

Yalnızım… Sonsuz boşluk etrafımda… Hayır, hayır, sonsuz boşluk değil etrafımı saran… Ben sonsuz boşluktayım… Nerede ben başlıyor, nerede bitiyorum? Bilmiyorum… Ucum yok ki şu anda… Uçsuz bucaksız bir sonsuzluk, ben oradayım… Sınırlar ermiş yok olmuş… Hiç sınır yok. Sınırsızlık. Algı… Algıladığım düşünce midir? Duygu mudur? Arasında bir fark da yok… Sesler vardı önce… Teker teker yok oldular… Bir melodi, sonsuzlukta tüm evrenin melodisi… Sonsuzlukta… Bende. Bende de, ben dediğim de ne. Madde erimiş son hatırladığım bir koltukta oturuyordum, erkenci bir anne yumurtasını yediriyordu bebeğine, fırından gelen sımsıcak ekmek kokusu ile uyanmaya hazırlanıyordu şehir. Denizden gelen meltem rüzgarı okşuyordu saçlarımı, serin yaz sabahında çimen kokusu öpüyordu bedenimi, kuşlar şakıyarak müjdeliyordu yepyeni bir yolculuğu… Düşüncelerim aralandı derken, düştüm. Hayır, hayır düşmedim, hafifledim… Koltuk silindi yok oldu altımdan. Derken bedenim, rüzgarla bir oldu, yok oldu. Bedensiz, şekilsiz, yaşsız ve cinsiyetsiz ben çıktım ortaya. Ben kimim? Bilmiyorum. Yalnızım. Sonsuz boşluk etrafımda. Sonsuz boşlukta bir ben… Ve ben zaten sonsuz boşluk. Yalnızım. Kimse yok! Kimlik yok, yargılama yok. Ben de zaten bir algıdan ibaretim, bir algı, bir deneyim. Sonsuzlukta sınırsız ve yalnız olan… Ve o yalnızlıkta her şey olan,
her yeri dolduran..sınırsız bir enerji… sonsuz bir sevgi hali… Sevgilim, sen ve ben ve düşmanım aslında sen ve ben, aslında hepimiz tek bir enerji, tek bir sevgi…
Ve ben dediğim aslında sen, sen dediğim aslında o, o dediğim aslında BİZ.
ve HEPİMİZ aslında BİR SEVGİYİZ.

Dalia MAYA
04/12/2012
12:16