Seneler önce… Biz daha çocukken İzmir’de anneannemin evinde bir Seher Ablamız vardı, ev işlerine yardım eden.
Bir sene, bir yılbaşı arifesi, kuzenimin 13 yaş töreni için İzmir’deyiz. Demek ben de 11 yaşımdayım.
Kuzenime gelen hediyelerin arasında bir mikroskop var. Mikroskopla birlikte bir tane içinde bir böcek olan bir lamel var… İstediğimiz herhangi bir şeyi inceleyebilelim diye de iki tane temiz boş lamel.
Ne inceleyeceğiz ne inceleyeceğiz derken aklımıza geldi: “KAN”
Eee, kim verecek kanı?
Ben en küçüğüm. Vermem! Hiç birimiz vermeyiz.
Aldık bir toplu iğne, yaktık ucunu, temizledik kolonya ile, geçtik mutfağa Seher ablanın yanına.
Olurdu, olmazdı derken, dayanamadı kuzenimin tatlı diline ve bizim ricalarımıza kabul etti.
“Ama bir kere” dedi.
Bir dediğin…
Uzattı elinibatırıyoruz parmağına iğneyi, batırıyoruz;
sıkıyoruz, kan gelmiyor!
Çalışa çalışa kalınlaşmış derisi, “Hadi öbür parmağı deneyelim” diye diye, deldik 10 parmağı da.
Derken tüm parmaklar birden açıldı, hepsinden bir kaç damla kan geldi!
Yalan diyemem, bizim için eğlenceli olmuştu. O da çok severdi bizleri, tatlı tatlı şikayet etti, kızar gibi yaptı, gitti sonra işine.
Şimdi neden mi anlattım bu hikayeyi?
Çünkü bu akşam tam da Seher Ablanın o gün hissettiği gibi hissediyorum kendimi!
Bu mevsimde hala sivrisinek mi olurmuş?
Hadi hala yaşıyorsun, bin kere sokmak zorunda mısın aynı bacağı????
Bir kaç sene evvel Çeşme’de yeniden bulduğumuz Seher Ablaya sevgiler yollamış olalım buradan.
Dalia Maya
16/09/2015
Yorum yazılmamış.