Ağırdır.. Kaybetmek. Dengen bozulur bir anda. Anlamazsın, neye uğradığını. Bir süre gömülürsün acına. Kaybolursun yaşamda. Yaşar gibi yapan bir ölüsündür o sürede. Aslında bencildir bu acı çokça…Sevdiğinden aldığın etkileşimi artık alamayacağının bilgisi üzer en çok insanı. Günler kovalar günleri. Önce alışırsın o acıyla yaşamaya. Derken, başlarsın, ufak ufak, sokağa çıkmaya, rüzgarı koklamaya, denizi izlemeye, hatta belki ormana doğru düşerse yolun, sarılırsın ağaçlara… Sevdiğine sarılır gibi… Ağacın enerjisini çeker gibi yüreğine. Bir çocuk gülümser bir gün, bir anda olur herşey. Gülümseyiverirsin sen de o ufak çocuğa. Yaşam doğar yeniden, coşku dolar bir anda ruhuna. Yüreğin o an birdir o çocukla.. O an fark edersin, yüreğin birdir o an, o çocukla ve de sevdiğinle… O ana kadar kaybettiğini sandığın, bir süredir bedenen senden uzaktaki sevdiğinle birdir o an yüreğin, birdir ruhun. O an anlarsın, kaybettiğin kimse de yoktur aslında. Sevdiğin her daim sevdiğin, her daim seninle, her daim sende. Sadece ayrı, yepyeni bir iletişim yöntemidir ihtiyacın. Ruhunu, yüreiğini açtığın anda, sezgilerine kulak verdiğinde, sevdiğin zaten hep seninle, sevginde ve sende…
Dalia MAYA
03/11/2012
00:17
2 comments